Opowieść Dziewczynki w habicie w książce Stelli Veritas-Amare, zgodnie z podtytułem – Uzdrawianie wewnętrznego dziecka – jest tekstem terapeutycznym: jeśli chcesz się poczuć lepiej – pisz! A jednocześnie jest apelem, manifestem, błaganiem o pomoc, jak list w butelce wrzucony do wielkiego oceanu przez zdesperowanego rozbitka. Jest też relacją o wieloletnim przymuszaniu się do milczenia, posłuszeństwa, do gry zatytułowanej „U mnie wszystko w porządku”.

Dużo tych „jednocześnie”: autorka praktykuje na własnym ciele i duszy doświadczanie paradoksów. W tej samej chwili ogarniają ją: miłość i nienawiść, czułość i lodowate zimno, błogość modlitwy i obrzydzenie, współczucie i pogarda, radość i strach… Wyrażenie „ogarnia ją”, jest przy tym zbyt łagodne, nie oddaje tego wrzenia ciała i duszy, tego miotania się, warowania oko w oko z wrogiem, któremu na imię „chaos przeciwieństw”.\ndr Jadwiga Wais