O Polesiu na ogół pisano tak, jakby niczym nie różniło się od innych krain. A przecież wszystko tam wyglądało inaczej – siano zbierano, stojąc po kolana w błocie, na pińskim targu handlowano wprost z łodzi, a centralna część Polesia na kilka miesięcy w roku zamieniała się w śródlądowe morze. Sławomir Łotysz podjął próbę przepisania międzywojennej historii tej krainy, za punkt wyjścia przyjmując wszechobecne tam mokradła. Plany ich osuszenia były w tym okresie, jak dowodzi, głównym elementem polityki państwa wobec ziem wschodnich, bowiem dopiero odwodnienie Polesia otwierało drogę do jego kolonizacji. Przedstawiając dzieje Polesia z perspektywy środowiskowej, w Pińskich błotach autor skłania do refleksji nad stosunkiem człowieka do mokradeł w ogóle. Dziś wiemy, że tereny te, które jeszcze do niedawna uważano za nieużytki, skutecznie magazynują gazy cieplarniane. Co więcej, regulują one także przepływ wody w systemach hydrologicznych i zapewniają schronienie bogatym zbiorowiskom roślinnym i zwierzęcym, dlatego naszym wspólnym obowiązkiem powinna stać się troska nie tylko o zachowanie mokradeł, ale wręcz o ich przywracanie.

Książka Pińskie błota jest pierwszą monografią z dziejów II RP pisaną świadomie z perspektywy środowiskowej, pokazującą ekologiczny wymiar kluczowych debat o tym etapie polskiej historii.\ndr hab. Adam Izdebski

Choć jest to książka naukowa, została napisana żywym i bogatym eseistycznym językiem, dzięki czemu wciąga czytelnika już od pierwszej strony i do ostatniej stanowi pasjonującą lekturę.\ndr hab. Anna Engelking, prof. PAN

Sławomir Łotysz (ur. 1970) – historyk, profesor w Instytucie Historii Nauki PAN im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów w Warszawie. Zajmuje się historią techniki i historią środowiskową. W latach 2017–2021 przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Historii Techniki (ICOHTEC).