\"Stanisław Ankwicz, bohater \"Sztuki pięknego umierania\" wie, że prawdziwa sztuka nie powstaje bez ryzyka. Że tworzenie to proces niebezpieczny, powolne rozszczelnianie granic między rzeczywistością a wyobraźnią, aż w końcu nie sposób już ich odróżnić. Ale jeśli nie wolno tworzyć, co pozostaje?\nW dusznym świecie rodzinnych konwenansów i narzuconych ról Ankwicz tłumi w sobie sztukę, podporządkowuje się konieczności, choć każdy dzień podsuwa mu obrazy, które domagają się uwiecznienia. Kiedyś próbował je zatrzymać, ale nauczono go, że pewnych rzeczy robić nie wolno. Że piękno może być winą, a twórczość – przekleństwem.\n\"Sztuka pięknego umierania\" to opowieść o człowieku, który boi się własnych pragnień. O sztuce, która potrafi pochłonąć swojego twórcę. O dusznej, klaustrofobicznej codzienności, gdzie każdy gest wydaje się starannie wyreżyserowany, a jedyne, co naprawdę należy do człowieka, to jego myśli. Do czasu.\nDebiutancka powieść autorki czerpie pełnymi garściami z XIX-wiecznej prozy rosyjskiej – melancholijnej, pełnej dylematów moralnych, wewnętrznych zmagań i niewypowiedzianych pragnień. To literackie przetarcie i jednocześnie zapowiedź dojrzałego głosu, który z każdym kolejnym krokiem nabierze własnego kształtu.\"