Główny bohater, podobnie jak autor, wiedzie życie rosyjskiego tłumacza współpracującego ze szwajcarskimi służbami emigracyjnymi. Wysłuchane przez niego historie osób ubiegających się o azyl układają się w wiele z pozoru odrębnych opowiadań. Przeplatają się one z opisem jego emigracyjnej codzienności, treścią książki, którą czyta, i listów pisanych do tajemniczego Nabuchodonnozora, rozbudowanych między innymi o własne wspomnienia. Ale już jako pierwszoosobowy narrator wciela się on w niezliczone postacie, przedstawiając ich losy w rozmaitych konwencjach i stylach. Czytelnik znajdzie tu drastyczne opisy zbrodni, życia więziennego i wojskowego, ale też poruszające historie miłosne, wstrząsający realizm i elementy pięknej baśniowej fantastyki czy poetyki snu. W utworze zawarta jest druga powieść – dziennik popularnej w latach 30. XX wieku śpiewaczki, oddający tak sugestywnie psychikę dziewczęcą i kobiecą oraz życie Rostowa nad Donem w czasach carskich, a potem Moskwy i Paryża lat 20., że brano go za autentyk. Włos Wenery to także powieść o pisaniu powieści – jej ideą przewodnią jest wskrzeszająca rola słowa pisanego czy, szerzej, dzieła sztuki. Michaił Szyszkin, ur. w 1961 roku, ukończył studia anglistyczne i germanistyczne w Moskwie, był dziennikarzem i nauczycielem, debiutował jako pisarz w 1993 roku. Za swoją druga powieść Wziatije Izmaiła otrzymał w 2000 roku rosyjską Nagrodę Bookera, a w 2000 roku został laureatem francuskiej nagrody w dziedzinie eseistyki. Jego trzecia powieść, Włos Wenery, została w 2006 roku wyróżniona rosyjską nagrodą „Bolszaja Kniga”. Skryť popis