Cykl książek dla dzieci wydawnictwa Paśny Buriat pt. Opowieści o tym, co czyni nas ludźmi

Bajki, a raczej baśnie, są magicznym wehikułem, który wiedzie nas z krainy dzieciństwa do świata znaczeń i wartości. Ta kraina wbrew potocznym skojarzeniom nie jest ostoją szczęśliwości, mitycznym rajem. To czas zmagań z tym, co nieznane, trudne, wymykające się dziecięcym dłoniom i myślom – jak rozstanie rodziców. Z tym, co niepojęte, przeczuwane, ale nie do ogarnięcia, jak śmierć bliskiej osoby. To chwile emocji wszechogarniających i wahań: czy świat mnie widzi? czy mama kocha? czy bliscy pamiętają, że jestem? Na te zwątpienia lekiem są baśnie Magdy Brzezińskiej. Poetka, filolożka polska i redaktorka, a także matka dwójki dorosłych już dzieci, po mistrzowsku oddaje uczucia i rozterki małych bohaterów. Jej opowieści pomagają oswoić samotność, smutek, stratę. Dają poczucie mocy płynącej z prawdy serca, z przeczucia, że istnieje miłość bezbrzeżna. Dotykają czułej struny. Zbliżają do ludzi i do samych siebie. Dzięki nim łatwiej przetrwać nawet Rok Opadających Liści – niosą nadzieję zarówno tym młodszym, jak i starszym czytającym. Te baśnie są jak „drzwi do tej części świata, której samymi oczami nie sposób zobaczyć, ale jej obecność czuje każda istota”. Jak dobrze, że są!\ndr DOROTA KRZEMIONKA, psycholog, redaktor naukowy magazynu „Charaktery”, szczęśliwa babcia Gosi i Oli

Słowo do dzieci

Poznajcie Kubę i jego Dziadka – i Drogę, którą pokonywali razem, spotykając zwierzęta, kamienie, rośliny i ludzi. Poznajcie ich ostatnią, najważniejszą wyprawę, po której Kuba dowiedział się, co jest po drugiej stronie Drogi. To tam odszedł Dziadek na zawsze. Takie odejście nazywamy śmiercią i jest ona czymś naturalnym i wspólnym dla wszystkich istot – ludzi, chomików, rybek, kotów i psów… Kiedy umiera ktoś, kogo kochacie, możecie płakać, złościć się, tęsknić, mówić o tym, co czujecie lub pomilczeć z kimś, kto was rozumie. To naturalna część Waszej drogi życia, którą przemierzacie każdego dnia.

Magda Brzezińska

Słowo do rodziców

Tytułowy Kuba, wraz z Dziadkiem, poznaje śmierć. To jedno z najważniejszych doświadczeń egzystencjalnych każdego człowieka, również dziecka. My, dorośli, często uciekamy przed rozmową z dziećmi o śmierci. Myślimy, że to je przerasta, że są na tę konfrontację zbyt wrażliwe. Czasem boimy się obnażyć własne emocje – lęk, tęsknotę, żal, gniew – spowodowane nieodwracalną stratą. Bronimy się w ten sposób przed odsłonieniem naszej wrażliwej części, odmawiając sobie i dziecku autentycznego kontaktu. Tymczasem okazuje się, że dzieci radzą sobie z tematem śmierci lepiej, niż przypuszczamy. Zachęcam Państwa do rozmawiania z dzieckiem o śmierci, ponieważ udawanie, że jej nie ma, może stać się dla dziecka źródłem poczucia opuszczenia. Zwłaszcza, gdy dotyczy śmierci kogoś bliskiego\ni kochanego.

Magda Brzezińska