70 wierszy – zapisywanych przez autorkę na marginesach życia w ciągu ponad dekady – stanowi swoisty elementarz do czytania kobiet. Kolejne figury pojawiają się w porządku alfabetycznym: od Altruistki aż do Życiem steranej, siwej i „wniebobrania” z trzema gwiazdkami. Przychodzą z różnych epok i rozmaitych pięter kultury – jak bogini Liethua, Święta Weronika i cały szereg Weronik, bezimienna mieszkanka sarkofagu w Reims, Manon i Madame Butterfly, wiejskie kobiety z XIX wieku, dwudziestowieczne twórczynie kultury litewskiej i łotewskiej. Nie brak wśród nich emigrantek, artystek i sprzątaczek, czarnych charakterów i przyjaciółek, najukochańszych krewnych. Szukają swojej tożsamości, tworzą i niszczą, zakochują się, zdradzają i cierpią z powodu zdrady, zaklinają świat, rodzą, umierają, towarzyszą w umieraniu, pamiętają. „Materializują się” w opowieści, nie zawsze podmiotowej, ale zawsze empatycznej – monologują, dialogują albo tylko są wywodzone z detalu, z wrażenia, z artefaktu.